Zondagmorgen overleed de moeder van Hans. Ze mocht 101 jaar worden. Dankbaar zijn we dat ze mocht heengaan, maar missen zullen we haar zeker. Het was zo’n bijzondere vrouw. Altijd betrokken en interesse tonend. In haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Altijd vragend naar het vertaalwerk en de reizen.
Ze was zorgzaam. En verzorgd. Zo ging ze nog steeds, als het een beetje lukte, elke donderdag naar de kapper en liet ze haar nagels doen. Hans had haar zaterdag voor de laatste keer aan de telefoon (ze belde nog vaak) en zong voor haar: “ik zie een poort wijd open gaan”. Ze was al een aantal maanden heel moe en verzwakt. Ze kon zaterdag het gesprek niet meer afmaken zo moe was ze en Hans hoorde de hoorn op haar schoot vallen en daarna haar zware ademhaling.
De ochtend daarop mocht die poort voor haar opengaan. Ze werd tijdens de verzorging door twee helpenden onwel. Ze werd op bed gelegd en was niet meer.
We zijn heel dankbaar voor haar leven.
Maandag 6 december is de begrafenis.
Gecondoleerd Hans. Heel fijn dat je jouw moeder zo lang bij je hebt mogen houden. Maar nu is ze nog beter af .