De eerste volle werkweek, na de lange reis, zit er bijna op als Hans laat vrijdagmiddag onze kamer binnenloopt. ‘De vertalers waarschuwen ons dat het heel lawaaierig kan worden’, zegt hij. Er is een begrafenis dit weekend.
Ik had al veel bedrijvigheid gezien vlak voor de poort van het SIL-centrum. Een grote partytent en een joekel van een geluidsinstallatie.
Nu moet je Afika kennen: een begrafenis betekent van vrijdagavond tot en met zondag knalharde muziek, klaagzang, trommels en dronken mensen.
En zo gebeurde.
Alleen…kwam de herrie niet alleen van de straatkant maar even later ook van de conferentiezaal vlak naast ons huis. Ook daar een versterker, voluit. Een kerk houdt tegenwoordig op vrijdagavond, zaterdagavond en zondagmorgen diensten op het SIL-centrum.
Het geluid kwam oorverdovend van beide kanten!
Ik ben gezegend met een doortastende man. Hans zei niet veel maar nadat we gegeten hadden stelde hij voor onze toilettassen te pakken en er op uit te gaan, naar een hotel.

Enfin!
Wij hebben dus ons weekend doorgebracht in een West Afrikaans hotel. Een nette kamer met ramen en gordijnen die niet openkonden. Maar wel een schoon bed en een nette badkamer. Ik had inmiddels zoveel hoofdpijn dat ik dubbel zag van ellende met een vergezellende piep en brom in mijn oor die tot in Tokyo gehoord konden worden. Maar de donkere, ongezellige kamer was wel precies wat ik nodig had om weer bij te komen en Hans kon in alle rust zijn preek voor zondagmorgen voorbereiden. Zondagmiddag keerden we terug naar het SIL-centrum. De rust was er weer gekeerd.

We hadden net ons boeltje weer uitgepakt toen er geklopt werd. Daar stonden Joël en zijn vrouw met een tas waarin we wat konden zien bewegen. Mochten ze even binnen komen? Na elkaar eerst uitgebreid gegroet te hebben kwamen ze zitten. Ze hadden een kado voor ons!
Heel voorzichtig haalden ze een….haan uit de tas!
Voor ons, zeiden ze vol trots, als dank dat we hen de afgelopen jaren hadden geholpen om hun huis te bouwen.
Een haan! Wat moeten daar nou mee? Mee terugnemen naar Nederland zal niet gaan. We hebben hem nu aan een koord achter het huis vast gemaakt met een bakje met water en wat maiskorrels.
En… wat hoorden we maandagmorgen vroeg toen we om half zes wakker werden? Ja, juist! Het gekraai van een haan vlak achter ons huis!

Het was ons het weekend wel!
Blij waren we dat we weer “gewoon” aan het werk konden vanmorgen. Hans is inmiddels, inclusief vandaag, in Jesaja 28 aangeland.

Wordt vervolgd!